«Вандроўка па родных мясцінах…»
«Не падразайце крылы, вас малю…»
«Куток бацькоўскі... Родная зямля…»
«Вясной дарыла першыя пралескі…»
«Твая ўсмешка вабіць чысцінёю»
* * *
Вандроўка па родных мясцінах…
Як сэрца шукае пяшчоты
На мілых шляхах-пуцявінах…
Далёка зямныя турботы.
Душа мая вольнага ветру
Ўдыхнула на поўныя грудзі…
Балоты, лясы, кіламетры,
Гасцінныя шчырыя людзі.
Бярозак і соснаў шаптанне
Радзімую песню мілуе,
Нібы ў дзяцінства вяртанне…
Святло Беларусі чаруе…
Усё гэта поўніць адвагай,
Палоніць зямля прыгажосцю…
Мой край, чысціні тваёй прагну,
Дачка я твая, а не госця.
* * *
Ветру спеў у сузор’і сноў,
Споведзь зор у начным абшары
Дзякуй богу,што ты прыйшоў
І расквеціў жыццё і мары.
Не ўмею цурацца рук,
Чараўнік мой, спасланы лёсам,
Гаманлівага сэрца гук
Даражэй мне за ўсе дзівосы.
У Сусвеце бліжэй за цябе
Толькі Бог за грахі распяты.
Ты і ўшчасці маім, і ў журбе…
Я кахаю, ці ж я вінавата?..
Я спатолю міжвольны страх,
Праганю адзіноту з сэрца
І цяплом, што ў родных вачах,
Наталяцца буду і грэцца…
* * *
Мая душа яшчэ жывая:
Бурліць, іграе, цепліць кроў…
Я кожнай жылкай адчуваю
Каханне, шчырасць і любоў.
А што той сон, такі балючы,
Ён працінае, бы скразняк.
Ты маё сэрца не прыручыш,
Не разумееш ты, дзівак,
Што вольнай птушкай ў паднябессі
Крыляю, і душа пяе
З пачуццяў вытканую песню.
Прыслухайся, пачуй яе…
Адрынь ты страхі і сумневы,
Ідзі насустрач, шырай крок!
Не папялушкай – каралевай
Усклала шчасця я вянок…
* * *
Не падразайце крылы, вас малю,
Балюча жыць з пакрыўджанай душою...
О, людзі, чалавекі, вас люблю,
Людское гора сэрца непакоіць...
Няўжо вы не стаміліся ад слёз?
Навошта словам б'еце так балюча?
Жыццё нам дадзена - найлепшае з дзівос,
Навошта жыць з агідаю калючай?
Вы лепш усмешкаю напоўніце сусвет,
Душэўную спагаду падарыце,
Сардэчнай ласкі свежы першацвет
У падарунак вечнасці нясіце,
Вучыцеся любіць і прабачаць -
Вось важная, галоўная навука...
Час сёння жыць, а заўтра паміраць...
Дабро запомняць дзеці і ўнукі.
Свае...Чужыя...ЛЮДЗІ мы ўсе...
На гэтым свеце так прыгожа, міла...
Вы радуйцеся сонцу і расе,
Дабро тварыце, распраўляйце крылы...
* * *
Слуцкаму краю
Зямля мая, пад небам сінявокім
Красуешся і вабіш чысцінёй.
Чаруюць лёгкакрылыя аблокі...
Маё натхненне ты і гонар мой.
О, як багата колераў і красак –
I акрыляе думак маладосць.
Душы маёй і сэрца абавязак
Любіць і славіць гэту прыгажосць.
Твае палі, лугі і пералескі
Гукаюць - я шчаслівая бягу.
Так без прастораў сумна мне і цесна,
Яны разгоняць горыч і тугу.
Грыбы, суніцы, спелыя ажыны,
Тваіх лясоў багацце не злічыць,
Бярозы стройныя і юныя рабіны,
Мне без зямелькі роднай не пражыць...
I я жыву з надзеяй і любоўю,
3 падзякай за бязмежны рай.
Душа мая напоўнена табою,
Мой ненаглядны слуцкі край.
* * *
Куток бацькоўскі... Родная зямля
У пошуме вячыстых стромкіх соснаў!
Я да цябе прыехала здаля,
Каб прытуліцца па-дзіцячы проста.
Блакітам поўняць сэрца васількі –
Так тата на мяне глядзеў ласкава.
Нібыта дотык роднае рукі,
Пяшчоцяць валасы густыя травы.
Спявае гімн спатканню салавей –
Начной парою мой адзіны дружа.
Бацькоўскі кут – святло мaix надзей,
Дзявочых сноў расквечаная ружа.
* * *
Вясной дарыла першыя пралескі,
А летам – цёплы дождж i зарапад,
А восенню – жаўтлявыя ўзлескі,
Зімою – легкакрылы снегапад...
Раўнівіца, нязгаданая зорка,
Няўцямнае, упартае дзяўчо...
Я дагарала іскрай нетаропка,
Упаўшы на жаданае плячо.
* * *
Садоў духмяных вэлюм белы,
Ты зноў мяне запаланіў.
Твой водар стрымана-нясмелы
Ў душы гаркоту засланіў.
Густая квецень грушы-дзічкі
Махае белым палатном,
Красуюць вішанькі-сястрычкі,
Вясновы цешыць дождж i гром.
Прыветны ранак, спеў шпачыны,
Красуе ўдалечы сасна...
Мне вобраз любага мужчыны
Малюе шчодрая вясна.
* * *
Забарані кахаць, забарані…
А шкадавання, літасці – не трэба.
Задзьмі няўтольна-палкія агні,
Што запалілі майго лёсу неба.
Забарані кахаць, забарані…
Гані мяне да д"ябла ці да Бога.
Не трэба больш салодкае хлусні:
Стамілася ад шчасця незямнога.
Забарані кахаць, забарані…
Хай сэрца жар сляза ўначы патушыць,
Хай адлятаюць журавамі дні,
Тваё маўчанне хай надзею рушыць.
* * *
Твая ўсмешка вабіць чысцінёю.
Я веру ў вачэй святы наіў.
Маё каханне – шчасце незямное –
Ты не прыдумаў, любы, не прысніў...
Яно жыве вясною, i табою,
I вераю ў наш святы саюз...
Не быў прывідам i спакуснай мрояй
Наш незямны, шчаслівы летні блюз...
Яно жыве тваім цяплом i песняй,
Душой, якая ўсцешвае здаля...
Пасля зімы ў прыродзе ёсць прадвесне:
Шчэ не стаіць, а круціцца зямля...
Бо мы жывём надзеяю адною,
Яе ў Бога кожны адмаліў...
Твая ўсмешка вабіць чысцінёю.
Я веру ў вачэй святы наіў.
* * *
Творцу
У.І. Вітко
Случанская зямля на таленты багата…
Вітаем і віншуем земляка.
Сягоння мы пяём у яго гонар. Свята!
Мы славім чалавека, творцу, мастака.
Мастак кранае тонкай прыгажосцю,
На крылах мы ляцім ў яго сусвет.
У краіне фарбаў мы сягоння госці,
Адценняў, колераў нас вабіць яркі свет.
У цуд, у шчасце, у жыццё даў веру
Наш паважаны знакаміты госць.
Нам глыбіню душы сваёй даверыў
І паказаў Радзімы прыгажосць.
Яна ў блакіце неба, у зямлі,
Што ўзгадавала пышныя пакосы,
У свежай заспакоенай раллі,
У дыяментах крышталёвых росаў.
У спеве ветру, пошуме бяроз,
У салаўінай песні галасістай,
У шчырасці гарачых родных слёз,
У дабрыні наіўнай, светлай, чыстай.
У каханні вольным, песні маладой,
У любові да жыцця і да сусвету,
У душы, напоўненай святой вадой,
У сэрцы, шчодрасцю зямной сагрэтым.
Паклон жа шчыры таленту і працы,
Вялікі дзякуй за святло і цуды,
На земляка стараемся раўняцца,
Нашчадкі Вас ніколі не забудуць.